De gevoelige plaat
We parkeren enigszins gelaten de Prius. Het is warm in de auto en de geur van hars is goed te ruiken. Ik stap uit en observeer de omgeving. Het is druk op straat; logisch, iedereen gaat naar buiten met dit prachtige weer. Naast ons is een auto staande gehouden door de politie, er wordt een baby vervoerd zonder autostoeltje en de agenten staan op de chauffeur in te praten over wat er allemaal had kunnen gebeuren.
Ik heb besloten onze bagage uit te laden en richting de plek te lopen die ik in gedachte heb. De achterklep gaat open en we tillen samen de massief grenen uitvaartkist op de schaarwagen. De fotograaf en styliste komen aanlopen vanuit de parkeergarage en leggen al hun spullen op de kist. Ik voel me wat ongemakkelijk en dat was ook te merken: “Eef, je bent nerveus, maar dit was je eigen idee hè, denk aan de boodschap die wil je vastleggen.” Hij heeft gelijk, de zenuwen dansen door me heen. Een mix van verheugen en gelatenheid. Gespannen voor de eventuele reacties van het winkelend publiek. We hebben er rekening mee gehouden dat we mogelijk de aandacht van stadstoezicht kunnen krijgen op het moment dat ik midden op de Lijnbaan in Rotterdam een uitvaartkist neerzet voor een fotoshoot. Om de kans op een succesvol fotomoment te vergroten hebben we op de vorige locatie mijn make-up en haar al gedaan.
Wanneer een dierbare overlijdt staat jouw wereld even helemaal stil, maar draait de wereld om je heen gewoon door. Dat beeld wil ik graag vastleggen. Tegelijkertijd is mijn visie achter de keuze van deze locatie dat ik het thema uitvaart meer in de maatschappij wil brengen in plaats van aan de rand van de maatschappij. Als we het onderwerp meer in onze dagelijks LEVEN toelaten, zal het als het erop aan komt makkelijker te bespreken zijn, zowel op overheidsniveau, als in de huiskamers.
Het eerste moment op de Lijnbaan brak letterlijk het ijs. Toen we de kist hadden neergezet op de schraag, brak deze en klapte de kist met een galmende doffe dreun op de stoeptegels, voor zover er nog mensen waren bij wie we nog niet waren opgevallen, nu dus wel.
De reacties waren goed, er werd langsgelopen of letterlijk bij de kist stilgestaan, er werd geobserveerd en er werden nagenoeg geen oneerbiedige opmerkingen gemaakt. Ik raakte mijn zenuwen kwijt en heb prachtige foto’s kunnen maken.
Zo gelaten als we aankwamen, zo voldaan gingen we terug naar de auto en hebben we zonder gene de kist weer ingeladen. Tevreden stap ik in en leg mijn hand op de kist. Grappig dat ik me in eerste instantie zelf liet grijpen door het taboe wat ik juist met deze foto’s wil doorbreken. De reacties op straat maken dat ik op de goede weg ben. Dit kan gewoon. Je kan een uitvaartkist op de Lijnbaan neerzetten ofwel, je kan de uitvaart en de dood bij het leven betrekken.
Ik heb besloten onze bagage uit te laden en richting de plek te lopen die ik in gedachte heb. De achterklep gaat open en we tillen samen de massief grenen uitvaartkist op de schaarwagen. De fotograaf en styliste komen aanlopen vanuit de parkeergarage en leggen al hun spullen op de kist. Ik voel me wat ongemakkelijk en dat was ook te merken: “Eef, je bent nerveus, maar dit was je eigen idee hè, denk aan de boodschap die wil je vastleggen.” Hij heeft gelijk, de zenuwen dansen door me heen. Een mix van verheugen en gelatenheid. Gespannen voor de eventuele reacties van het winkelend publiek. We hebben er rekening mee gehouden dat we mogelijk de aandacht van stadstoezicht kunnen krijgen op het moment dat ik midden op de Lijnbaan in Rotterdam een uitvaartkist neerzet voor een fotoshoot. Om de kans op een succesvol fotomoment te vergroten hebben we op de vorige locatie mijn make-up en haar al gedaan.
Wanneer een dierbare overlijdt staat jouw wereld even helemaal stil, maar draait de wereld om je heen gewoon door. Dat beeld wil ik graag vastleggen. Tegelijkertijd is mijn visie achter de keuze van deze locatie dat ik het thema uitvaart meer in de maatschappij wil brengen in plaats van aan de rand van de maatschappij. Als we het onderwerp meer in onze dagelijks LEVEN toelaten, zal het als het erop aan komt makkelijker te bespreken zijn, zowel op overheidsniveau, als in de huiskamers.
Het eerste moment op de Lijnbaan brak letterlijk het ijs. Toen we de kist hadden neergezet op de schraag, brak deze en klapte de kist met een galmende doffe dreun op de stoeptegels, voor zover er nog mensen waren bij wie we nog niet waren opgevallen, nu dus wel.
De reacties waren goed, er werd langsgelopen of letterlijk bij de kist stilgestaan, er werd geobserveerd en er werden nagenoeg geen oneerbiedige opmerkingen gemaakt. Ik raakte mijn zenuwen kwijt en heb prachtige foto’s kunnen maken.
Zo gelaten als we aankwamen, zo voldaan gingen we terug naar de auto en hebben we zonder gene de kist weer ingeladen. Tevreden stap ik in en leg mijn hand op de kist. Grappig dat ik me in eerste instantie zelf liet grijpen door het taboe wat ik juist met deze foto’s wil doorbreken. De reacties op straat maken dat ik op de goede weg ben. Dit kan gewoon. Je kan een uitvaartkist op de Lijnbaan neerzetten ofwel, je kan de uitvaart en de dood bij het leven betrekken.
Reacties
Een reactie posten