Een heel persoonlijk afscheid

Het is nu tien over twaalf ’s nachts. Ik ben alleen in mijn nieuwe huis, de nacht voordat ik ga verhuizen. Naast mij brandt het felle licht van het peertje in mijn oog. Morgen worden de lampen opgehangen en ’s avonds komen mijn kinderen voor het eerst thuis in hun nieuwe huis.
Ik voel me verdrietig, omdat ik morgen afscheid moet nemen van wat en wie mijn thuis was, waarvan ik dacht dat ik daar oud mee zou worden.

Er is in het afgelopen half jaar veel gebeurd, waarvan het meeste achter de voordeur is gebleven. Het is dan ook voor veel vrienden, bekenden en zelfs familie een shock dat ik moet verhuizen met mijn kinderen, zonder mijn partner. 

Ja, ik ‘moet’ verhuizen. Het verleden van mijn partner heeft onze toekomst ingehaald, waardoor bouwen niet meer kan. De gelijkwaardige relatie klapte als een te strak elastiek uit elkaar. 

Dit was een mokerslag. Het kan niet anders en nu is het zover, voor mij en mijn kinderen is het beter zo. Er is te veel gebeurd. Met deze verhuizing, neem ik niet alleen afscheid van het huis, maar ook van

mijn relatie. Ik hoop dat hij ook snel een woning vindt, dat hij zijn schouders eronder zet en zorgt dat hij weer grip op zijn leven krijgt.

Afscheid nemen valt zwaar, het afsluiten van een periode, het achterlaten van wat is geweest. Het denken aan de mooie momenten van de maanden hiervoor troosten een beetje, maar zorgen ook voor melancholie. Dit voelt ook als een soort rouw en het valt me niet mee. Ik doe het licht uit en probeer wat te gaan slapen.

Inmiddels is dit het tweede moment dat ik schrijf, een dag later, verhuisd. De kinderen liggen nu op bed. Drie van de vijf lampen hangen, de droger draait en ik zit tussen de verhuisspullen te

schrijven. Het voelt onwennig zo alleen, maar als ik door de rommel en de vermoeidheid heen probeer te kijken, zie ik dat het een fijne plek wordt.

De komende tijd zal het lastig zijn, ik ben mijn ritme kwijt, alles wat gewoon was, is nu anders. Het zal een tijdje duren voordat ik mijn, nu nog onbekende, gewoontes eigen heb gemaakt. Het voelt nog allemaal zwaar, maar na verloop van tijd verwacht ik dat het beter wordt. De lente komt er aan, mijn kinderen zijn bijna jarig en ik heb het druk, waardoor ik mezelf in een ritme push.

Ik weet dat het verlies van een geliefde bij overlijden echt anders is, maar dit voelt als rouw. Dat brengt mij dichter bij mijn werk, dichterbij de mensen die iemand hebben verloren door overlijden. Waar wordt verloren wordt gerouwd en de rouw voel ik dichterbij dan ooit. Het maakt mij meer bewust van het gevoel wat mensen hebben op het moment dat ik aanbel, op het moment dat ik er ben en weer ga. Alles verandert, ritme is weg, het leven zoals het was komt niet meer terug en men moet uiteindelijk een manier vinden om verder te gaan.

Mijn verlies is anders, maar de overeenkomst is, dat het zeer doet, dat het emotie geeft, dat je merkt wie er nabij staat en wie verder af. Ik merk, ook in mijn situatie op dit moment, dat het nemen van persoonlijk afscheid belangrijk is. De ruimte krijgen om op mijn eigen manier alles een plek te geven en te beleven is daar een groot onderdeel van. Zonder liefde is er geen rouw en als het geen pijn doet is het nooit echt geweest. Daar houd ik me nu aan vast. Ik koester de mooie momenten en zoek steun bij de moeilijke.

Inmiddels is de droger klaar en ik bedenk me dat ik nog niets heb gedronken. Ik ga theezetten, een stroopwafel eten en het gezellig maken. Dat momentje gun ik mezelf.