Martine: de stagiaire met voelsprieten
Verleden week aan de ontbijttafel. Laptop aan, notitieblok met aantekeningen en telefoonnummers. Het is half 7 in de ochtend en ik bel dezelfde Martine wakker. "Goede morgen", zegt een ietwat slaperige stem. Ik vertel haar over het telefoongesprek met een mevrouw wiens schoonmoeder is overleden. We spreken alle gegevens door en Martine staat gelijk AAN, de vragen vliegen mij om de oren en ze staat in de startblokken. Terwijl mijn vriend zich nog even een keer omdraait ga ik naar de studio om alle spullen op te zoeken.
Martine heeft de stap gemaakt om zich om te scholen tot uitvaartverzorgster en is deze week mijn stagiaire. We hebben na onze ontmoeting bij de bank contact gehouden en het afgelopen jaar een fijne band opgebouwd. Koffieafspraken, waarbij de uitvaart en onze visies daarover het hoofditem zijn en regelmatig WhatsApp contact over onze persoonlijke ontwikkelingen binnen de branche.
Deze week maakt ze eigenlijk alle aspecten van de uitvaart voor de eerste keer mee, daar moet ik wel rekening mee houden. We bespreken wat ze kan verwachten en wat ze kan bijdragen. Het fijne is, dat ze goed haar rol kan inschatten. Ze blijft op de achtergrond wanneer dat beter is, maar durft ook haar input te geven. Dat getuigt van de juiste voelsprieten.
Het werken als zelfstandig uitvaartverzorger houdt ook in dat je slim met je tijd moet omgaan en soms momenten moet pakken; dat is best even schakelen. Het bezoek aan de deelgemeente voor het papierwerk werd gecombineerd met een pitstop bij een supermarkt. Het wc papier raakte op en ook eten voor vanavond moest echt even worden ingeslagen, ik weet nooit wanneer ik er anders tijd voor heb. Martine lijkt dat goed door te hebben, aangezien ze altijd, maar dan ook werkelijk altijd, eten bij zich heeft. Ik heb nog nooit zoveel mueslibollen en repen gegeten als deze week. Je weet namelijk nooit wanneer het volgende moment is wanneer je weer kan eten. Ook dat getuigt van goede voelsprieten voor gelegenheid.
Na een week stage, waarbij we samen met de familie een uitvaart hebben vorm gegeven, is de dag van de uitvaart tevens de laatste dag van haar stage. We staan volledig ten dienste van de familie en zorgen ervoor dat zij op deze dag terug kunnen kijken als een mooie herinnering. Tijdens de plechtigheid is Martine wat gespannen, ze mag spreken tijdens de dienst. Een drempel die ze over wil, ze mag het moment van stilte vragen en regisseren. We knipogen en laten elkaar daarmee weten dat we elkaar in de gaten houden en dat het goed gaat. Ik ben trots. Alle elementen van de uitvaart komen deze dag samen, zowel voor de familie, als voor Martine en dat raakt me.
Martine, deze blog is voor jou. Je weet dat je altijd welkom bent voor een kop groene thee en eigen meegebrachte mueslibollen. Onze koffieafspraken (met opgeklopte melk) houden we erin en ik hoop dat je stage ervaringen bij mij bijdragen aan jouw route naar een toekomst in deze mooie branche. Zet 'm op Tinus!
Martine heeft de stap gemaakt om zich om te scholen tot uitvaartverzorgster en is deze week mijn stagiaire. We hebben na onze ontmoeting bij de bank contact gehouden en het afgelopen jaar een fijne band opgebouwd. Koffieafspraken, waarbij de uitvaart en onze visies daarover het hoofditem zijn en regelmatig WhatsApp contact over onze persoonlijke ontwikkelingen binnen de branche.
Deze week maakt ze eigenlijk alle aspecten van de uitvaart voor de eerste keer mee, daar moet ik wel rekening mee houden. We bespreken wat ze kan verwachten en wat ze kan bijdragen. Het fijne is, dat ze goed haar rol kan inschatten. Ze blijft op de achtergrond wanneer dat beter is, maar durft ook haar input te geven. Dat getuigt van de juiste voelsprieten.
Het werken als zelfstandig uitvaartverzorger houdt ook in dat je slim met je tijd moet omgaan en soms momenten moet pakken; dat is best even schakelen. Het bezoek aan de deelgemeente voor het papierwerk werd gecombineerd met een pitstop bij een supermarkt. Het wc papier raakte op en ook eten voor vanavond moest echt even worden ingeslagen, ik weet nooit wanneer ik er anders tijd voor heb. Martine lijkt dat goed door te hebben, aangezien ze altijd, maar dan ook werkelijk altijd, eten bij zich heeft. Ik heb nog nooit zoveel mueslibollen en repen gegeten als deze week. Je weet namelijk nooit wanneer het volgende moment is wanneer je weer kan eten. Ook dat getuigt van goede voelsprieten voor gelegenheid.
Na een week stage, waarbij we samen met de familie een uitvaart hebben vorm gegeven, is de dag van de uitvaart tevens de laatste dag van haar stage. We staan volledig ten dienste van de familie en zorgen ervoor dat zij op deze dag terug kunnen kijken als een mooie herinnering. Tijdens de plechtigheid is Martine wat gespannen, ze mag spreken tijdens de dienst. Een drempel die ze over wil, ze mag het moment van stilte vragen en regisseren. We knipogen en laten elkaar daarmee weten dat we elkaar in de gaten houden en dat het goed gaat. Ik ben trots. Alle elementen van de uitvaart komen deze dag samen, zowel voor de familie, als voor Martine en dat raakt me.
Martine, deze blog is voor jou. Je weet dat je altijd welkom bent voor een kop groene thee en eigen meegebrachte mueslibollen. Onze koffieafspraken (met opgeklopte melk) houden we erin en ik hoop dat je stage ervaringen bij mij bijdragen aan jouw route naar een toekomst in deze mooie branche. Zet 'm op Tinus!
Reacties
Een reactie posten