Een wade van toiletpapier

Afgelopen dinsdag lag een van onze parkietjes, Olaf, dood in de kooi. Jintel nam het in eerste instantie nuchter op. "Gelukkig was het mijn lievelingsvogeltje niet mam, dus valt het wel mee hé". Ik ben een beelddenker en moest moeite doen om me niet voor te stellen hoe het zou zijn, als ik deze reactie bij nabestaanden zou horen.
"Gaan we Olaf dan begraven of cremeren?" was de vraag die bij Jintel vrijwel gelijk op kwam. Tja, als je mama een 'rouwmens' is (zo noemt ze mijn beroep), dan weet je natuurlijk van de hoed en de rand. Het werd een begrafenis na de uitleg waarom Olaf niet met een staatsie naar het crematorium kon. Wel kreeg Olaf een met zorg versierde wade van toiletpapier. We hebben haar begraven aan de oever van de Oude Maas.

Ik denk niet dat Olaf deze staatsbegrafenis in haar wilsbeschikking had opgenomen. Bij de grafrede schoot Jintel vol en kwamen er dikke tranen. Ze had het toch wel erg zielig gevonden al die verdrietige woorden, waarna ze vijf minuten later weer over de dijk naar huis huppelde.

Na het 'aanname' gesprekje met mijn dochter die dinsdagochtend heb ik voor mezelf besloten dat het tijd wordt voor een nieuw soort wilsbeschikking. Eentje anno nu met verschillende versies. Iedereen die een wilsbeschikking in wil vullen, doet dat op een eigen moment, een moment die voor iedereen anders is. Iemand die het invult, omdat zijn zoon daar naar vraagt, vult het in een andere sfeer in, dan iemand die sinds drie weken weet dat hij of zij is uitbehandeld. Ook heb ik al veel mensen horen zeggen dat ze vooral willen dat hun uitvaart naar de wens is van hun nabestaanden, want die moeten verder. Daar wil ik iets mee, zo kan ik al zoveel verschillende scenario's opnoemen, dat ik vind dat één soort wilsbeschikking niet voldoende is. Ik begeleid namelijk ook mijn uitvaarten niet alsof er maar twee soorten zijn; namelijk een begrafenis of crematie. Ik vind het juist belangrijk dat de uitvaart alleen maar de uitvaart kan zijn van degene voor wie iedereen is gekomen. De uitvaart mag treffend zijn, een persoonlijk eerbetoon. Dat geldt in mijn ogen voor een wilsbeschikking net zo. Meer weten? Bel gerust voor een afspraak.

Weer thuis gaat Jintel lekker knutselen, ik ga de vogelkooi schoonmaken en geef de drie nabestaanden een grote streng trosgierst. Een schrale troost, zo blijkt, want normaal vallen ze het gelijk aan, maar nu blijven ze stil zitten met opgezette veertjes. Het zal tijd nodig hebben, logisch.