Het verlanglijstje

Het is vijf voor half negen, we komen hoe dan ook te laat op school. Gymtas? Lunchtrommel? “Lieverd, je jas….”. “…Nee! Niet je schoenen weer uit doen!” Met een dreinende peuter aan de hand en overvolle handen naar de auto. Mijn dochter (5,5jr) heeft duidelijk geen enkele notie van mijn kleine stresslevel op de vroege ochtend: “Mama, wanneer denk je dat Sinterklaas dood gaat?”. Mijn antwoord was iets in de richting dat je natuurlijk niet weet wanneer iemand overlijdt. Het was stil op de achterbank, bij mijn dochter een teken dat er serieus wordt nagedacht.

“En waarom geeft Sinterklaas alleen maar cadeautjes en krijgt hij er geen, terwijl hij wel jarig is?” “Sinterklaas is natuurlijk al heel oud, dus ik denk dat hij alles al heeft gekregen wat hij wilde en het gewoon leuk vindt te trakteren”, antwoorde ik. Inmiddels stonden we in de gang om de jassen, tassen en lunchtrommels op de juiste plek te krijgen toen dochterlief een geweldig plan had bedacht. “Ik weet een cadeau wat handig is voor Sinterklaas en wat hij nog niet heeft! We geven een boek over jouw werk mam, dan weet hij alvast wat er gebeurt als hij dood gaat en welke kist hij kan kiezen.” Ik had hier even geen pasklaar antwoord op, maar ik vond haar idee erg creatief. Ik heb haar een kus gegeven en gezegd dat we het er over zullen hebben na school…

Ze groeit op met een moeder die uitvaarverzorgster is en thuis wordt er vaak genoeg over gesproken. Ik denk dat ze beter op de hoogte is van de mogelijkheden dan een gemiddelde volwassene, omdat ze regelmatig met interesse door de leverancier folders bladert met urnen, rouwvervoer en kisten. En waarom niet? Er is niets mis mee om je te verdiepen in de mogelijkheden voor een afscheid. Niemand hoopt het nodig te hebben, wil het nodig hebben, maar iedereen komt een keer op het punt dat het wel nodig is. Is het dan niet een fijne gedachte om te weten wat je wilt en wie je wilt? Zo gek is de achterliggende gedachte van mijn vijfjarige niet (ookal is een afscheidswensen boekje misschien geen passend verjaardagcadeau voor onze goedheiligman).

Ik neem graag de tijd om tijdens een ongedwongen gesprek te vertellen dat ik werk volgens de vertrouwde gewoontes en sfeer van de mensen waar ik over de vloer kom. Dat definitief afscheid moeten nemen vreselijk is, maar dat het o zo fijn kan zijn als blijkt dat er uitvaartwensen bekend zijn en dat men weet of iemand een voorkeur heeft voor een uitvaartverzorger. Men is immers vrij om zelf een uitvaartverzorger te kiezen, ongeacht eventuele uitvaartverzekeringen die afgesloten zijn bij een coƶperatie of andere partij.

Het praten over afscheid nemen en uitvaartwensen op een moment dat het nog ver van je af staat, zorgt veelal voor opluchting. Het onderwerp blijkt vaak minder lastig te bespreken dan gedacht en stiekem wordt er ook nog veel gelachen als er opties voorbij komen, waarvan men deze niet van de ander had verwacht.

Nogmaals, ik vind een mooie uitvaartwensencollage niet een gepast verjaardagscadeau, toch ben ik ervan overtuigd dat het kennen van elkaars wensen en het nadenken over deze wensen een geschenk kan zijn. Een geschenk om een taboe los te laten en een geschenk om onze geliefde omgeving enigszins te ontzorgen en de bevestiging te geven dat ze de keuzes maken die bij de persoon past.

Eenmaal thuis hebben we samen door een uitvaartboek gebladerd van Beerenberg, een leverancier
met een breed aanbod in eigen ontworpen uitvaartproducten, als kisten, baren, wade, urnen en gedenkproducten. Zijn producten staan dicht bij het dagelijks leven, afscheidsproducten zonder rouwrand. De lieverd koos natuurlijk het kinderkistje uit waarbij er, als een kleurplaat, een afbeelding van een eenhoorn op was gedrukt met bijgeleverde viltstiften. In haar beleving hoe meer kleur hoe beter. Ik heb haar lekker in haar onschuld haar gang laten gaan en een verlanglijst voor Sinterklaas laten knippen. Dit werd een heel speciaal uitvaartboek voor de Sint.

’s Avonds heeft ze deze in haar schoen gezet (ingepakt en al) en hebben we een wortel voor het paard erbij gedaan. De volgende ochtend was het verjaardagsgeschenk opgehaald en daarvoor terug kreeg ze een kleurboek met viltstiften. ‘De Sint’ bewaard dit bijzondere boekje en deze ligt nu veilig in de herinneringendoos voor later, achter in de kast.

Reacties

Populaire posts