Bolletjes wol

Om mijn hoofd leeg te maken en gedachten te ordenen vind ik het heerlijk om te haken. Ik word blij van bolletjes wol om me heen, losse draadjes zwervend door de kamer en het losscheuren van de wikkel rond een nieuw bolletje is een klein geluksmomentje. Degenen die net zo’n enthousiast handwerk(st)er zijn als ik, zullen dit beamen. Zo ben ik nu bezig met een mooie sjaal voor het najaar. Tijdens het haken met twee kleuren draad, komt er een associatie bij me op over van het fenomeen afscheid en verlies, iets waar ik bijna dagelijks mee bezig ben. Afscheid komt op verschillende manieren voor, verweven in de rode draad die we allemaal aan het volgen zijn. Zonder te weten hoeveel meters er nog op ons bolletje zitten.

Afscheid kan onrechtvaardig voelen, bikkelhard en definitief zijn. Iedereen heeft het meegemaakt of zal het tegen gaan komen. Afscheid waarbij gerouwd zal worden en het besef dat het nooit meer zal zijn zoals het was. Dit doet zeer en maakt soms ook diep ongelukkig.

Een gevoel van verlies kan ook ingegeven zijn door een gemiste kans of spijt. Dit afscheid hoeft niet per se definitief te zijn, maar wanneer je dit jezelf pas beseft wanneer het moment net voorbij is, kan het toch best verloren voelen. Spijt hebben van iets wat je niet hebt gedaan is hier een goed voorbeeld van. Net zoals als het besef dat je een andere keuze had kunnen of moeten maken.

Maar dit afscheid is omkeerbaar, beïnvloedbaar en biedt daardoor nog een kans terug te halen wat door je vingers is geglipt. Soms moet je daarvoor lastige keuzes maken, die totaal niet in de lijn der verwachting liggen. Offers brengen, waarvoor je een hoge prijs betaald, maar misschien is dat het wel waard. Want hoeveel zou je er voor over hebben om terug te halen wat definitief verloren is gegaan?

Te vaak kom ik situaties tegen waarbij men te lang heeft gewacht, waardoor een situatie uiteindelijk toch onomkeerbaar werd. Te vaak hoor ik verhalen over gemiste kansen en spijt van niet genomen stappen. Ik ben bewuster dan ooit dat we mogen grijpen naar wat ons hart ons ingeeft, naar wat echt goed voelt. Durven te accepteren dat dit wellicht niet het pad is wat je had verwacht of wat de omgeving van ons verlangt, maar wat wel het pad is wat gelukkig maakt!

Blijven we dan allemaal met dezelfde rode draad door haken en laten we die gevallen steek zitten? Of trekken we een stuk van sjaal uit en haken we verder met een andere kleur?

Voor mezelf ben ik daar wel uit en haak ik met een nieuwe kleur mijn volgende draad aan. Deze kleur bevalt me en ik ben vast van plan om dit draadje een hele lange tijd te blijven volgen.