Belbundel

Tussen alle bedrijven door werd het nu toch steeds meer duidelijk dat een aparte telefoon voor het zakelijke telefoonverkeer wel fijn zou zijn. Zodat ik op zijn minst mijn privé kant ook eens offline kan zetten, als ik dat zou willen. Of mijn zakelijke kant op een gegeven moment kan laten waarnemen door een vertrouwde collega.
Dag en nacht bereikbaar betekent eigenlijk automatisch dat ik een dikke smartphone verslaving heb. Een soort onbereikbaarheidsangst en een onrustig gevoel op het moment dat ik minder dan 20% batterij niveau hebt. Honderd keer op mijn telefoon kijken; ook onbewust, dus tijd voor 'rehab', op naar de telefoonprovider.

Ik had snel alle aandacht van de heren, drie jonge mannen die mij graag wilden helpen. Uiterst vriendelijk en gastvrij. Er werd me zelfs koffie aangeboden, waarbij de klant naast mij, die zonder koffie haar zaken stond te regelen, bezwaarlijk keek. Ik moet toegeven dat de cappuccino met vers melkschuim de klantbeleving aanzienlijk aangenamer maakte. "Het huidige abonnement mag op naam van Evelien Uitvaartverzorging komen te staan en dan heb ik graag een nieuw privé nummer". Eén van de drie, die de computer had bemachtigd keek op: "Wow, Uitvaartverzorging zegt u? Bent u uitvaartverzorgster? Maar u bent zo vrolijk."

Hij was oprecht verrast en keek naar het blauwe telefoonhoesje met glitters. Tja, dat ik uitvaartverzorgster ben wil niet zeggen dat ik als zwarte kraai leef of dat ik geen blauw glitterhoesje kan hebben. Voor zo ver ik de aandacht nog niet had, had ik hem nu helemaal. Terwijl de medewerker die mij als zijn klant mocht bestempelen alle gegevens in de computer zette, ontstond er een
verrassend goed gesprek met een van de andere twee heren. Hij vertelde dat hij al verschillende uitvaarten heeft meegemaakt, waar veelal de focus op de rouw lag en dat hij dat zelf anders ziet. Leven is mooi, dat mag gevierd worden en als dat leven over is, dan mag het worden geprezen.

Ik haalde daarbij aan dat ik dat herken, met als voorbeeld dat steeds vaker een applaus te horen is in plaats van een moment stilte. Live muziek en feest waren zijn wensen. Ik vind het mooi om te zien. Hij oogde gelukkig en dat geluk weerspiegelde hij duidelijk in zijn uitvaartbeleving: Als het leven zo mooi is geweest, dan mag dat zeker terugkomen en voelbaar zijn in het afscheid.

Ik vertelde hem dat niet iedereen zijn visie over afscheid heeft en dat ik mensen daarin volg. Inleven en betrokkenheid zijn daarbij belangrijk, zonder oordeel of mening. Ik vind het mooi om een familie in hun cultuur of ritueel te volgen, op zoek te gaan naar de familiaire tradities en op die manier een passend en persoonlijk afscheid te realiseren, waar de nabestaanden op kunnen leunen.

De volgende vraag kwam bij hem op: "Mevrouw, hoe oud bent u?" Ik moest lachen, "Hoe oud denk je dat ik ben". (Niets is leuker dan totaal verkeerd ingeschat te worden.) "35", was zijn antwoord. Ik moest lachen. Toen ik vertelde dat ik in mei 29 word, was het kioskje te klein. Ik bleek namelijk de jongste van ons vieren.

Levenservaring is niet gebonden aan een kalenderleeftijd, het gaat er om hoe die kalenderjaren zijn ingevuld en zijn beleefd.

Na tien minuten te peinzen over mijn nieuwe privé nummer, heb ik een nummer gevonden, waarbij ik de kans het grootste acht dat ik het kan onthouden. Na twee eurocent afgerekend te hebben, om aan te tonen dat mijn bankpas actief is en zeg ik de mannen gedag en kreeg een prachtig compliment mee: "Mevrouw, u bent de meest bijzondere klant van vandaag". Thuis zag ik op mijn telefoon dat twee van de drie mij inmiddels via LinkedIn hebben toegevoegd. Mooi! ....en dan nu die privé
 telefoon uit!

Reacties

Populaire posts