Alles laten vallen, omkleden, pumps aan en de deur uit.

De afgelopen dagen minstens twintig keer gedacht: "Eef, vanavond ga je je blog beginnen." Maar telkens weer komt er van alles tussendoor. Ook best logisch voor deze tijd, de dagen voor kerst. Druk voor zowel mijn zakelijke als privé leven.
Zo heeft Jintel, mijn dochter, haar eerste kerstdiner op school, maar ze is deze dag bij haar vader; gevalletje loslaten. Daarnaast aan het piekeren over wat ik moet gaan koken met kerst en terwijl ik dat aan het bedenken ben gaat de telefoon; een overlijdensmelding.

Alles laten vallen, omkleden, pumps aan en de deur uit. Drie uur later, zijn alle grote lijnen van de uitvaart geregeld. De familie weet goed wat ze wil en wat niet. Het wordt een crematie en ze hebben aangegeven dat ik alleen het woord zal doen. Ik heb afgesproken zondag terug te komen om de plechtigheid verder door te spreken. Nu even rust voor hen, zodat ze kunnen bijkomen van de turbulente nacht.

Ik stap weer in de auto en race ik vanuit Spijkenisse naar de deelgemeente IJsselmonde, in de spits is dat een rit van ruim een half uur en ik ben net op tijd om de aangifte van overlijden te doen. IJsselmonde was op dat moment nog het enige kantoor waar ik de aangifte kon indienen. Anders had het moeten wachten tot woensdag in verband met kerst. Aangezien de uitvaart op donderdag is, is dat wat krap.

Leermomentje: De aangifte van overlijden moet worden gedaan in de gemeente waar de persoon in kwestie is overleden, in dit geval Rotterdam. Door aangifte te doen van overlijden, maakt de gemeente de akte van overlijden en het verlof tot lijkbezorging op. De akte het schriftelijke bewijs vanuit het bevolkingsregister dat iemand is overleden en is nodig om de uitvaartverzekering te laten uit keren, om abonnementen op te zeggen en notariële zaken te regelen. Het verlof tot lijkbezorging moet worden afgegeven bij het crematorium of de begraafplaats. Zonder dit verlof mag de crematie of begrafenis niet plaatsvinden. Ik vind het dus erg prettig deze tijdig in bezit te hebben.

De mevrouw bij het gemeentekantoor was erg behulpzaam. Ze maakte gelijk de akte en het verlof voor mij op. Dat was een meevaller, omdat het vaak een dag duurt voordat deze papieren kunnen worden opgehaald. Met alle documenten in mijn tas snel terug naar de auto, ik zag dat ik in alle haast was vergeten mijn Yellowbrick aan te zetten; gelukkig geen bon!

Onderweg naar huis aan het denken over mijn blog. Wat zal ik als eerste gaan schrijven? Zal ik me officieel voorstellen? Nee, ik begin gewoon, vanuit mijn hart, vanuit mijn beleving op dat moment.
Ik vind het bijhouden van een blog belangrijk voor de mensen die een keuze willen of moeten maken voor een uitvaartverzorger. Hoe kies je die? Alle sites zien er goed uit, iedereen claimt service en toewijding. Iedereen garandeert een persoonlijke benadering en transparantie, maar wie is of zijn die mensen op de foto?

Ik doe die beloftes ook allemaal, maar het onderscheid is, dat ik wil laten zien wie ik ben, dat de mensen die voor mij kiezen, een goede indruk hebben wie ze in vertrouwen nemen.
Ik realiseer mij heel goed dat ik binnenkom op één van de mee kwetsbare momenten in een mensenleven. Het verliezen van een dierbare is zeer ingrijpend en ik gun iedereen een uitvaartverzorger die bij hen past, om hen de begeleiding te geven ze nodig hebben.

Ik streef ernaar 1 tot 2 keer per week een blog te posten. Iedere blog zal anders worden, want zo zijn mijn dagen. Ik weet nooit precies wat de dag zal brengen. De ene keer zal de blog gaan over mijn gezinsleven en de andere keer over de uitvaart.

Ik vind het leuk als er op mijn blog wordt gereageerd  en iedereen kan en mag vragen stellen.

Tot blogs,

Evelien